LAAT OP AARDE (1932)
VEERLIED (1941)
NON SERVIAM (1945)
WEGWŸZER NAAR DE ONDERWERELD (1967)
Absentia animi
In de herfst
In de herfst als je afscheid neemt
In de herfst als alle hekken open staan naar weiden
zonder zin
waar onwerkelijke zwammen wegrotten
en karsporen vol water op weg zijn
naar het niets, en een slak op weg is
een gehavende vlinder op weg is
naar het niets, dat een verlepte roos is,
de kleinste en lelijkste. En de hooiwagens, die stomme
sukkels
broospotig, dronken in avondlijk lamplicht
en de lamp zelf die kwijnend sputtert
over de nietige zee van het licht, de poolzee der
gedachte
in lange deining
stil gistend schuim
van reeksen door reeksen gedeeld
uit het niets door het niets naar het niets
zin tegenzin slotzin dzjinni dzjinn Zin
(als het spinnen van een naaimasjien)
En de spinnen weven hun web in de stille nacht
en de krekels tsjirpen
Zonder zin.
Onwerkelijk. Zonder zin.
In de herfst
Het ritselt in mijn vers
De woorden doem hun dienst en liggen daar
Stof daalt over hen neer, stof of dauw
tot de wind omhoog wervelt en (ze) neerlegt daar (en)
elders
hij die partout de zin van alles zoeken wil heeft al
langgeleden ingezien
dat de zin van het ritselen het ritselen is
wat in zichzelf iets anders is dan
natte rubberlaarzen door de bladeren
verstrooide voetstappen in het park door het blader-
tapijt, dat teder zich hecht
aan natte rubberlaarzen, verstrooide stappen
Je dwaalt, verwaalt
Wees niet zo haastig
Wacht even
Wacht
In de herfst als
In de herfst als alle hekken
kan het wel gebeuren dat in de laatste schuine
zonnestraal
na een dag van regen
aarzelend met lange tussenpozen
als betrapt
een vergeten merel zomaar in een boomtop
zingt, terwille van zijn keel. Je ziet
zijn boomtop tegen he bleke fond van de hemel staan
bij een eenzame wolk. En de wolk zwemt
als anddere wolken, maar ook vergeten, hors saison
en met haar wezen reeds lang ergens anders
en in zichzelf (als het lied) al iets anders dan
Eeuwige rust
Zonder zin. Onwerkelijk.
Zonder zin. Ik
zing zit hier
van de lucht van een wolk
Ik wens niets meer
Ik wens mij ver ver weg
Ik ben ver weg (tussen de echo's van de avond)
Ik ben hier
Zin tegenzin dzjinn
Jij ook ik
O ver ver weg
drijft aan de heldere hemel
boven een boomtop een wolk
in heerlijke onwetendheid!
O heel diep in mij
weerspiegelt het vlak van het zwart paarlen oog
in heerlijk sluimer-weten
een beeld van een wolk!
Niet iets dat bestaat
Het is iets anders
Het is in iets bestaands
maar is niet wat bestaat
Het is iets anders
O ver ver weg
in wat aan gene zijde is
ligt een zweem van het nabije!
O heel diep in mij
in wat nabij is
ligt iets van gene zijde
iets ver-dichtbij
in wat deze kant van gene zijde is
iets noch noch
in wat of of is:
noch wolk noch beeld
noch beeld noch beeld
noch wolk nock wolk
noch noch evvenmin als
maar iets anders!
Het enige dat is
is iets anders!
Het enige dat is
in wat is
is iets anders!
Het enige dat is
in wat is
is dat wat hierin
iets anders is!
(O wiegelied van de ziel
het lied van iets anders!)
O non sens
non sentiens non
dissentiens
indesinenter
terque quaterque
pluries
vox
vel abracadabra
Dzjinni dzjinn
Zin tegenzin slotzin die weer zin wordt
Zonder zin.
Onwerkelijk. Zonder zin.
En de spinnen weven hun web in de stille nacht
en de krekels tsjirpen
In de herfst
Gunnar Ekelöf: Laat op aarde. Vertaald door H. C. Berge & Marguérite Törnqvist. Meulenhoff, Amsterdam, 1975, s. 25
