(Nafnlaust ljóð)
Hver maður er heimur, setinn
blindum verum í myrkri uppreisn
gegn sínum innri konungi sem drottnar yfir þeim.
Í hverri sál eru þúsund sálir fangar,
í hverjum heumi dyljast þ'sund heimar
og þessir blindu, þessir innri heimar
eru af holdi og blóði en þó ófullburða
sem ég lífsanda dreg. Og við, konungar
og furstar yfir óteljandi möguleikum í okkur
erum sjálfir undirsátar, sjálfir fangar
í einhverri stærri veru, hverrar eðli
við skiljum jafn lítið og herra okkar
sinn herra. Af dauða þeirra og ást
bera okkar eigin kenndir merki.
Líkt og þegar stórt skip siglir hjá
langt úti, undir sjóndeildarhringnum, þar sem það ber við
sólsetrið. – Og við vitum ekki af því
fyrr en undiraldan nær til okkar á ströndinni,
smátt og smátt, meiraog meira
og slær og dynur þar til allt er
sem fyrr. – Allt þó með öðrum hætti.
Þá gripur okkur skuggana kynleg spenna
þegar einhver segir okkur að fólk hafi ferðast,
að hugsanlega hafi einhverjum auðnast frelsi.
Gunnar Ekelöf: Því nóttin kemur. Pjetur Hafstein Lárusson. Hringskuggar, 1990, p. 29
